H Πάτρα  δεν είναι μόνο ένα σημαντικό ελληνικό και διεθνές λιμάνι. Είναι μια ιστορική και σύγχρονη ελληνική μεγαλούπολη, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα για τον επισκέπτη ενώ περιβάλλεται από μια συναρπαστική ενδοχώρα.
Η πόλη, από το βυζαντινό κάστρο στην κορυφή της ως τη ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου που προεκτείνει την περπατησιά της στην απέναντι ακτή, ενσωματώνει αρμονικά στην καθημερινότητά της την απώτερη και την πρόσφατη ιστορία της, το δυναμικό και νεανικό παρόν της, με τους χιλιάδες φοιτητές και την δραστήρια νεολαία της, σε  ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων από την ευλαβή προσήλωση στον Απόστολο Ανδρέα μέχρι τον ξέφρενο ενθουσιασμό του Πατρινού καρναβαλιού.
Κι ακόμα είναι η βάση για εξορμήσεις στις παραλίες του Πατραϊκού και του Κορινθιακού, στις κορυφές των τριών περήφανων βουνών της Αχαΐας αλλά και στις ορειβατικές διαδρομές και στις πίστες τους (χιονοδρομικές, αναρριχητικές, αλεξίπτωτου πλαγιάς), στα ιστορικά μοναστήρια της, στη παραδοσιακή και νεοκλασική αρχιτεκτονική της, στο γοητευτικό Αίγιο και τα ιστορικά αλλά και τουριστικά Καλάβρυτα.  Περιδιαβαίνοντας τους δρόμους της Πάτρας ανακαλύπτεις την αρχοντιά του παρελθόντος στα νεοκλασσικά της κτίρια, τα πολιτισμικά της στοιχεία μέσα από τη μνημεία του παρελθόντος και τους θεσμούς του παρόντος, γεύεσαι  τη ζωντάνια της πόλης στα πολυάριθμα και ποικίλα καφέ, ρεστoράν, μπαρ και απολαμβάνεις τις αγορές σου στο πολύμορφο εμπορικό κέντρο της πόλης. Η πόλη μας, σας περιμένει να ανακαλύψετε τις ομορφιές και τα μυστικά της! Να περπατήσετε στους δρόμους της, στους πεζόδρομους , να γευτείτε την τοπική κουζίνα και να γνωρίσετε τους ανθρώπους της.

 Ιστορία της Πάτρας

 Από την Ίδρυση έως την Επανάσταση του 1821

Η Πάτρα ιδρύεται το 1082 π.X. απο τον Λάκωνα Πατρέα, υιό του Πρευγένη, όταν, διωκόμενος από τους Δωριείς, ήρθε στην Αχαϊα και συνένωσε τις Ιονικές πολίχνες Αρόη, Μεσσάτιδα και Άνθεια. Είχε προηγηθεί κατά τη Μυκηναϊκή περίοδο (1580-1100 π.X.), ανάπτυξη της περιοχής, όπως αποδεικνύεται από τα ευρήματα των μυκηναϊκών νεκροταφείων και των οικισμών στην περιοχή.
Στα μέσα του 5ου αι. π.X. η Πάτρα συμμετέχει στο Α΄ Αχαϊκό Κοινό, που διαλύεται το 322 π.X.

Το 280 π.X. συνέβαλε αποφασιστικά στην αναβίωση της Αχαϊκής Συμπολιτείας, η οποία στηρίχτηκε στην ισότητα και τη δημοκρατία, με τη συμμετοχή των πόλεων Πάτραι, Δύμη, Αίγιο. Βούρα, Φαραί, Τριταία, Αιγείρα, Λεόντιο, Αιγές, Πελλήνη, Ελίκη και Κερύνεια.

Το 146 π.X. διαλύεται η Αχαϊκή Συμπολιτεία, καθώς η Πάτρα καταλαμβάνεται από τους Ρωμαίους.

Η Nαυμαχία του Ακτίου το 31 π.X. επηρεάζει θετικά την πόλη, καθώς ο Οκτάβιος Αύγουστος εγκαθιστά τους παλαίμαχους στρατιώτες και το 14 π.X. ιδρύει ρωμαϊκή αποικία. Με την κατασκευή δρόμων, ιερών και δημόσιων κτιρίων, όπως το Ωδείο, το Υδραγωγείο και το Στάδιο -τα περισσότερα εκ των οποίων αποτελούν προσφορές των αυτοκρατόρων Τιβερίου, Νέρωνα και Ανδριανού- η Πάτρα μετατρέπεται σε σημαντικό κέντρο του ρωμαϊκού κόσμου. Ο Παυσανίας, κατά την περιήγησή του τον 2ο αι., αποτυπώνει στα «Αχαϊκά» του την ακμή της πόλης.

Τομή στη ιστορία της Πάτρας, αποτελεί ο σταυρικός θάνατος του Αποστόλου Ανδρέα το 66 μ.X. επί Νέρωνος.

Από το 330 μ.X. η Πάτρα ανήκει στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία. 

Το 375 μ.X. η πόλη καταστρέφεται από ισχυρό σεισμό.

Τον 6ο αι. στη θέση της αρχαίας ακρόπολης, αρχίζει επί Ιουστινιανού η κατασκευή του Κάστρου.

Μετά τον εκχριστιανισμό των Σλάβων, η Πάτρα, από επισκοπική έδρα γίνεται Μητρόπολη και υπάγεται από το 806 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη.

Από τον 9ο αι. έως και τον 12ο αι. παρατηρείται μια σημαντική οικονομική άνθηση με την ανάπτυξη της βιοτεχνίας λινών και μεταξωτών υφασμάτων, χάριν της Δανιηλίδος, ενώ το λιμάνι γίνεται ο ενδιάμεσος σταθμός ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση.

Από το 805 έως το 1147 η πόλη πολιορκείται και λεηλατείται διαδοχικά από του Σλάβους, Σαρακηνούς, Βούλγαρους και Νορμανδούς.

Το 1205 η Πάτρα καταλαμβάνεται από τους Φράγκους και έως το 1276 – ως βαρονία πια- υπάγεται στο Πριγκηπάτο της Αχαϊας ή Πριγκηπάτο του Μορέως. Η περίοδος της Φραγκοκρατίας διαρκεί έως το 1429. Τη χρονιά αυτή ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος καταλαμβάνει την Πάτρα και το Κάστρο της.

Από το 1460 η Πάτρα ανήκει στο Μυστρά, έχοντας από το 1449 έως το 1460 δεσπότη τον Θωμά Παλαιολόγο.

Στις 15.5.1458 η Πάτρα καταλαμβάνεται από τους Τούρκους.

Το 1460 ο Θωμάς Παλαιολόγος φεύγοντας από την Πάτρα μεταφέρει στη Ρώμη και παραδίδει στον Πάπα Πίο τον Β΄ την Κάρα του Αποστόλου Ανδρέα.

Από το 1460 έως το 1689 η Πάτρα διανύει την πρώτη περίοδο της Τουρκοκρατίας. 

Το 1532 οι Ισπανοί με τη βοήθεια των υπoδούλων εκδιώχνουν τους Τούρκους, αλλά το 1533 οι Τούρκοι την ανακαταλαμβάνουν και προβαίνουν σε σφαγές και λεηλασίες.

Στις 7.10.1571 διεξήχθη ανοιχτά του Πατραϊκού κόλπου, κοντά στις Εχινάδες νήσους, η «Ναυμαχία της Ναυπάκτου», όπου ο «Ιερός Συνασπισμός» των Ισπανών και Ενετών, καταναυμαχεί τον Οθωμανικό στόλο.

Η Πάτρα το 1572 υποδουλώθηκε ξανά στους Τούρκους, πληρώνοντας με αίμα τις εξεγέρσεις. Από το 1687έως το 1715, η Πάτρα περιέρχεται στους Ενετούς και στη συνέχεια πάλι στους Τούρκους. 

Από το 1715 αρχίζει η δεύτερη περίοδος της Τουρκοκρατίας, με δραματική μείωση του πληθυσμού της πόλης ένεκα των αλλεπάλληλων λεηλασιών.

Το 1770 με τα Ορλωφικά, η πόλη δέχεται ένα ακόμα πλήγμα, ενώ ισοπεδώνεται ο ναός του Αγίου Ανδρέα.

19ος αιώνας

Το 1821, η Πάτρα πρωτοστατεί στην προετοιμασία του Απελευθερωτικού Αγώνα.

Στις 20.3.1821, ο Παναγιώτης Καρατζάς και οι επαναστατημένοι Πατρινοί πολιορκούν τους έγκλειστους στο Κάστρο Τούρκους.

Στις 22.3.1821 ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ορκίζει τους οπλαρχηγούς, υψώνοντας τη Σημαία της Επανάστασης στην πλατεία Αγίου Γεωργίου.

Στις 25.3.1821, η πόλη πυρπολήθηκε και καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά, ενώ οι κάτοικοί της υπέστησαν τα πάνδεινα.

Στις 20.2.1822 διεξήχθη η ναυμαχία της Πάτρας ενώ τα επόμενα χρόνια η ευρύτερη περιοχή της Πελοποννήσου γίνεται το θέατρο των συγκρούσεων μεταξύ των Ελλήνων και Τούρκων.

Στις 7.10.1828 εισέρχεται στην Πάτρα με τα στρατεύματά του ο Γάλλος στρατηγός Μαιζόν, κλείνοντας μια ταραγμένη περίοδο στην ιστορία της πόλης.

Το 1829 ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας αναθέτει στον φίλο του αρχιτέκτονα Σταμάτιο Βούλγαρη την εκπόνηση πολεοδομικού σχεδίου, καθώς διείδε τη σημασία και το ρόλο που θα διαδραμάτιζε η Πάτρα στο νεοσύστατο κράτος. Το ρυμοτομικά άρτιο σχέδιο, προέβλεπε τη διάνοιξη κάθετων και οριζόντιων δρόμων, μεγάλων πλατειών, καθώς και την επέκταση της πόλης έως την παραλία.

Τα επόμενα χρόνια, στη νεόδμητη και αναπτυσσόμενη πόλη, συρρέει πλήθος κόσμου προς αναζήτηση εργασίας, από την Ήπειρο, την Ρούμελη, την Κρήτη, τα Επτάνησα και τα άλλα μέρη της Πελοποννήσου.

Από το 1834 και εντεύθεν, η πόλη κοσμείται με κτίρια σύνθετου αρχιτεκτονικού ύφους, με κυρίαρχο εμβληματικό ρυθμό τον νεοκλασικισμό. Επιβλητικές προσόψεις, περίτεχνα υπέρθυρα, μαρμάρινα μπαλκόνια, ακροκέραμα, αγάλματα και με χαρακτηριστικό γνώρισμα τις στοές- ως μια βασική επιρροή από τη Δύση, με την οποία η πόλη έχει πια άμεση επαφή-προσδίδεται η υποβλητική ατμόσφαιρα και η ιδιαίτερη φυσιογνωμία του πολεοδομικού της ιστού.

Ανεγείρονται, το Θέατρο «Απόλλων» και ο Μητροπολιτικός Ναός, σε σχέδια του Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλερ, το Δημοτικό Νοσοκομείο σε σχέδια του Θεόφιλου Χάνσεν, ο παλαιός Ιερός Ναός του Αγίου Ανδρέα, σε σχέδια του Λύσανδρου Καταυντζόγλου, ενώ στην παραλιακή οδό κτίζονται πέτρινα οικοδομήματα και εγκαταστάσεις για τη λειτουργία σταφιδεργοστασίων και σταφιδαποθηκών (Barry, Μενούνου, Βουρλούμη), καθώς και άλλα κτίρια που εξυπηρετούν τις εργασίες του διαμετακομιστικού εμπορίου, συνθέτοντας το αισθητικό αρχιτεκτονικό ύφος της οδού Όθωνος-Αμαλίας.

Οι Άγγλοι, οι Αυστριακοί και οι Γερμανοί έμποροι, καθώς και οι Ιταλοί επαναστάτες που κατέφυγαν στην Πάτρα, συγκροτούν στο τέλος του 19ου αι. την πολυεθνική παροικία, διαμορφώνοντας το πολυπολιτισμικό πρόσωπο της πόλης.

Η δημιουργία, από τις αρχές του 19ου αι., των εμπορικών οίκων «Green & Robinson», «Barff & Co», «Ingate & Co», «Clark», «Fels & Co», Θεοδώρου Τζίνη, Μιχαήλ Κόλλα, Θεοδώρου Βουρλούμη, Αφοι Γερούση κ.ά, κυρίως για την εξαγωγή σταφίδας και κρασιού, αλλά και άλλων προϊόντων της περιοχής, καθιστούν την Πάτρα το βασικό εμπορικό κέντρο της χώρας. Αναπτύσσεται με γρήγορους ρυθμούς η επιχειρηματική δραστηριότητα, αρχικά με την λειτουργία βιοτεχνικών και στη συνέχεια βιομηχανικών μονάδων αλευροποιίας, υφαντηρίων, βαμβακλωστηρίων κ.ά.

Το 1871 με απόφαση του Δήμου Πατρέων, ανατίθεται στον Γάλλο μηχανικό Νικολά Πασκάλ η εκπόνηση μελέτης για την κατασκευή του λιμανιού και του κυματοθραύστη. Το σχέδιο παραδίδεται το 1873 και τα έργα ανέλαβε να εκτελέσει ο Πέτρος Μανιάκ ο Πρεσβύτερος. Όμως η έναρξη των εργασιών, λόγω διαφορετικών εκτιμήσεων και οικονομικών απαιτήσεων, ξεκίνησε το 1881 και ολοκληρώθηκε το 1889. Οι υποδομές αυτές κατέστησαν το λιμάνι κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου και βασικό μοχλό ανάπτυξης της πόλης.

Το Καρναβάλι της Πάτρας, απότοκος της ανάπτυξης της πόλης και της αστικής συνείδησης των κατοίκων, εξελίσσεται από το 1870, που καθιερώνεται η παρέλαση και κατασκευή των πρώτων αρμάτων. Αποτελεί το χαρακτηριστικότερο αστικό Καρναβάλι, απόρροια της επτανησιακής και ευρωπαϊκής παιδείας, που επηρέασε την κουλτούρα των Πατρινών.

Το 1887 η Πάτρα συνδέεται σιδηροδρομικώς με τον Πειραιά και από το 1890 με τον Πύργο.

Τα πρωτοποριακά πολιτικά ρεύματα της Δύσης επηρέασαν επίσης, την περίοδο του 19ου αι., τους κατοίκους της πόλης. Η εμφάνιση ομάδων και κύκλων, εκφραζόταν με την κυκλοφορία εντύπων και εφημερίδων όπως η «Ελληνική Δημοκρατία», αλλά και έντονων διεκδικήσεων στο ασταθές και διαρκώς μεταβαλλόμενο πολιτικό περιβάλλον.

Το 1893 η σταφιδική κρίση δημιουργεί οικονομική και κοινωνική αποσταθεροποίηση. Η χρεοκοπία εμπορικών οίκων προκαλεί μεγάλη κοινωνική αναταραχή. Υπ’ αυτές τις συνθήκες στις 3.11.1896, δολοφονείται ο τραπεζίτης Διονύσιος Φραγκόπουλος και προκαλείται σοβαρός τραυματισμός του σταφιδέμπορα Ανδρέα Κόλλα από τον τσαγκάρη Δημήτρη Μάτσαλη.

20ος αιώνας

Στις αρχές του 20ού αι, λόγω του αυξανόμενου μεταναστευτικού ρεύματος προς Αμερική, η Πάτρα αναδεικνύεται μέσω του λιμανιού, σε πύλη της Ελλάδας προς τη Δύση.
Η αρχιτεκτονική της εμπλουτίζεται με τα νέα ευρωπαϊκά ρεύματα που συμπληρώνουν – με τα μορφοκρατικά στοιχεία του Baroque, της Art Nouveau και της Art Deco- το πολυσύνθετο αισθητικό ύφος που χαρακτηρίζει τα κτίρια του ιστορικού της κέντρου, ως αποτέλεσμα ενός έντονου κοσμοπολιτισμού το οποίο και εκφράζεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, κατά την περίοδο της Belle epoque.
Το 1902 κτίζονται στα προάστια, από τους ‘Αγγλους εμπόρους, επαύλεις βορειοευρωπαϊκού τύπου με ποικίλους ρυθμούς εκλεκτικισμού.
Την ίδια χρονιά, η Πάτρα είναι η πρώτη πόλη που αποκτά τράμ, η λειτουργία του οποίου σταμάτησε το 1917.
Το 1908 θεμελιώνεται ο νέος Ιερός Ναός του Αγίου Ανδρέου, σε σχέδιο του Γάλλου αρχιτέκτονα Αιμίλιου Ρομπέρ, κατόπιν διεθνούς διαγωνισμού.
Την περίοδο 1925-27 κατασκευάστηκε το πρώτο στη χώρα μείζονος σημασίας υδροηλεκτρικό έργο στο Γλαύκο, καθώς και άλλα έργα, τα οποία συνέβαλαν στον εκσυγχρονισμό της πόλης.

Τη λειτουργία των εργοστασίων οινοποιίας «Αχαϊα-Κλάους» (1872), και Άμβουργερ (1890-1911), συμπληρώνουν οι νέες μονάδες, οινοπνευματοποιίας «Β.Γ.Σπηλιόπουλος» (1895), ζυθοποιϊας «Μάμου» (1908-1976), φανελοποιίας & πλεκτικής «Βασιλείου Μαραγκόπουλου» (1927-1971), Χαράλαμπου Κρητικού (1862-2000), χαρτοποϊας «Ε.Γ.Λαδόπουλος» (1932-1991), κλωστοϋφαντουργίας «Πειραϊκή-Πατραϊκή» (1932-1992), οινοπνευμάτων & σαπουνοποιίας «ΒΕΣΟ» (1930-1985), κυλινδριόμυλοι «Χ.Γ.Τριάντη» (1918), μετέπειτα αλευροβιομηχανίας «Μύλοι Αγίου Γεωργίου» (1936-1990), ελαστικών «Pirelli» (1950-1986), ζυμαρικών «Μίσκο» (1953-2000) και άλλων βιοτεχνικών μονάδων και εργαστηρίων, καθιστώντας την Πάτρα, το τρίτο βιομηχανικό κέντρο της χώρας.
Παράλληλα, επιφανείς Πατρινοί κληροδοτούν στην πόλη Ίδρύματα, στεγάζοντας στα δωρηθέντα κτίρια δραστηριότητες παιδευτικού και κοινωνικού περιεχομένου (Μαραγκοπούλειο, Καραμανδάνειο και Σκαγιοπούλειο Ίδρυμα, Τριάντειος και Διακίδειος Σχολή κ.ά).
Το 1922 οι πρόσφυγες από τη Μικρασιατική Καταστροφή και οι Έλληνες του Πόντου βρίσκουν στην Πάτρα ασφαλές αγκυροβόλιο, ενώ αργότερα οι εσωτερικοί μετανάστες της μεταπολεμικής εποχής και οι Κύπριοι πρόσφυγες της μαρτυρικής Μεγαλονήσου συμπληρώνουν, με το τέλος του 20ου αί., την πληθυσμιακή διαστρωμάτωση διαμορφώνοντας το σύγχρονο πρόσωπο της πόλης.
Την περίοδο 1933-1939, οι επιπτώσεις της παγκόσμιας κρίσης και της μακράς ύφεσης, επηρεάζουν την επιχειρηματική και οικονομική δραστηριότητα της πόλης.

Το 1940 η Πάτρα δέχεται τα πρώτα πλήγματα του Άξονα με 193 θύματα από τον άμαχο πληθυσμό, καθώς βομβαρδίζεται από τους Ιταλούς το λιμάνι και το κέντρο της πόλης. Απελευθερώνεται από τους Ναζί κατακτητές στις 4 Οκτωβρίου 1944, αφού πλήρωσε βαρύτατο φόρο αίματος, με τους εκτελεσθέντες στο μπλόκο των Προσφυγικών, τους απαγχονισθέντες στα Υψηλά Αλώνια, τους θανατοποινίτες κρατούμενους στις φυλακές Μαργαρίτη κ.ά.

Τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του ΄50, χαρακτηρίζονται από την βιομηχανική ανάπτυξη που συντελείται μέσω της εντατικής λειτουργίας των εργοστασίων.

Το 1956 ολοκληρώνονται τα έργα του λιμανιού που είχαν ξεκινήσει το 1927 και είχαν διακοπεί λόγω του πολέμου.

ο 1961 καθιερώνεται απευθείας γραμμή Πάτρα-Ιταλία με τα οχηματαγωγά Εγνατία και Αππία.

Τη δεκαετία του ΄60 – λόγω της αστυφιλίας- αναπτύσσεται έντονη οικοδομική δραστηριότητα. Με τη διαδικασία της αντιπαροχής κατεδαφίζονται νεοκλασικά κτίρια, αλλοιώνοντας έτσι την αισθητική του ιστορικού κέντρου.

Η πρωτοπορία των ιδεολογικών διεργασιών του 19ου αι. και το πνεύμα των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, μετουσιώνεται σε πράξη σε όλη τη διάρκεια του 20ού αι. Οι Πατρινοί πρωτοστατούν σε συνεχείς εργατικούς αγώνες καθώς και σε μαζικές διαδηλώσεις συμπαράστασης στον αντιαποικιακό Αγώνα των Κυπρίων, στους αγώνες για την Παιδεία, τη Δημοκρατία και εναντιώνονται στην επτάχρονη ξενοκίνητη δικτατορία με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Την περίοδο της Μεταπολίτευσης οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες συνεχίζονται, εκφράζοντας το δημοκρατικό φρόνημα της πλειοψηφίας των Πατρινών. Η Πάτρα με την βαριά κληρονομιά των πρωθυπουργών Δημητρίου Γούναρη, Δημητρίου Μάξιμου, Ανδρέα Μιχαλακόπουλου, Παναγιώτη Κανελλόπουλου, Γεωργίου Παπανδρέου, Ανδρέα Παπανδρέου και πολλών άλλων επιφανών πολιτικών ανδρών, θέτει κατά τον 20ό αί. τη σφραγίδα της στην πολιτική ιστορία της χώρας, με αποκορύφωμα την ανάδειξη του πολιτικού Κωστή Στεφανόπουλου στο ύπατο αξίωμα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Το 1964 η ίδρυση του Πανεπιστημίου Πατρών, με έμφαση στις θετικές επιστήμες, θα αποτελέσει την πιο ελπιδοφόρα προοπτική για το μέλλον της πόλης. Το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο λειτουργεί από το 1988, ως το δεύτερο σε σημασία έργο για την πόλη.

Το 1983 ιδρύθηκε το Τ.Ε.Ι. Πάτρας, με κατεύθυνση την εφαρμοσμένη Έρευνα και Τεχνολογία.
Το 1992 ιδρύεται με έδρα την Πάτρα το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 η πόλη πλήττεται από την αποβιομηχάνιση, με σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομική και κοινωνική ζωή. Το λιμάνι παραμένει σημείο αναφοράς με διαρκή ανάπτυξη στο διαμετακομιστικό εμπόριο, τις μεταφορές και την επικοινωνία.

Τη δεκαετία του ’80 πραγματοποιούνται έργα διαμόρφωσης και επέκτασης της λιμενικής ζώνης. Μετά τον πόλεμο στα Βαλκάνια (1992-1995), το λιμάνι της Πάτρας διεκπεραιώνει σχεδόν το σύνολο των μεταφορών με δρομολόγια για όλα τα λιμάνια της Ιταλίας. Σε συνδυασμό με την επιβατική κίνηση, κατατάσσεται σε ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Μεσογείου.

21ος αιώνας

Οι γεωπολιτικές αλλαγές με τους πολέμους και τις επεμβάσεις, κατέστησαν την Πάτρα σημείο εξόδου προς την Ευρώπη για μεγάλο αριθμό προσφύγων και μεταναστών. Οι Κούρδοι στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, στη συνέχεια οι Ιρακινοί και από τις αρχές του 2002 οι Αφγανοί , με ένα διαρκώς διογκούμενο ρεύμα μεταναστών και από άλλες περιοχές της Ασίας και Αφρικής, δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα στην πόλη. Παράλληλα με τις εντεινόμενες διαμαρτυρίες για την εξεύρεση λύσης αναπτύσσεται – ελλείψει κρατικής και κοινοτικής γενικότερα μεταναστευτικής πολιτικής – και ένα κίνημα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες , μια διαπάλη με κοινωνικό αντίκτυπο, που δοκιμάζει την εδραιωμένη πολιτισμική ανοχή της πόλης και το κατακτημένο αίσθημα σεβασμού της ετερότητας. Έτσι, η Πάτρα, αναγκάζεται να αποτυπώσει και να συμπυκνώσει προβλήματα του σύγχρονου κόσμου.

Το έργο της ζεύξης Ρίου-Αντιρρίου, δίνει το στίγμα της νέας εποχής για την Πάτρα και αποτελεί κυριολεκτικά και μεταφορικά τη γέφυρα προς το μέλλον. Η καλωδιακή γέφυρα «Χαρίλαος Τρικούπης», εγκαινιάστηκε το 2004 και είναι το σημαντικότερο αναπτυξιακό έργο της χώρας και καθοριστικής σημασίας για την πόλη, καθώς ενώνοντας τις δύο ακτές, που καθιστά την Πάτρα μητροπολιτικό κέντρο.

ο Καρναβάλι, παραμένει μέχρι και σήμερα συνδεδεμένο με την Πάτρα και αποτελεί πάντα πόλο προσέλκυσης επισκεπτών και οικονομικής ανάπτυξης.Το 2006 η Πάτρα, ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, διεξήγαγε πλήθος εκδηλώσεων που οργανώθηκαν από τον Οργανισμό του Υπουργείου Πολιτισμού «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης-Πάτρα 2006», αλλά δεν κατέστη δυνατόν να αποκτήσει τις προσδοκώμενες πολιτιστικές υποδομές.

Με το Αρχαιολογικό Μουσείο που ολοκληρώθηκε  και το εμπορικό λιμάνι, η πόλη προσδοκά ότι τα έργα αυτά θα αποτελέσουν μαζί με το Πανεπιστήμιο Πατρών,  βασικούς πυλώνες ανάπτυξης και προοπτικής για το μέλλον.

Κείμενα-Επιμέλεια: Δημήτρης Παπανικολάου

http://www.e-patras.gr